به گزارش مشرق، بمباران شیمیایی سردشت از سوی رژیم بعث عراق یکی از وقایع دهشتناک تاریخ سال‌های دفاع مقدس است. قرار گرفتن این شهرستان در موقعیت راهبردی و نقش تاریخی آن در دفاع از مرزهای اسلامی عامل اصلی بمباران سردشت از سوی رژیم بعثی بود. روز یکشنبه هفتم تیر ماه 1366 چند فروند هواپیمای عراقی سکوت شهر کوچک سردشت در غرب کشور را شکستند و 7 بمب خردل در نقاط مختلف شهر رها کردند که دو بمب در بازار شهر و دو بمب دیگر در منطقه مسکونی افتاد.

این اقدام غیرانسانی، بیش از 8000 کشته و مسموم بر جای گذاشت. یک روز پس از حادثه، مصدومین بدحال با چندین پرواز از ارومیه و تبریز به تهران منتقل شدند. 

بمباران شیمیایی در شهر سردشت به دلیل سکوت رسانه‌ها به خوبی در دنیا منعکس نشد. از این رو بسیاری واقعیت‌ها پنهان مانده است؛ بر این اساس استفاده از ابزار هنر در قالب ساخت فیلم‌های مستند و سینمایی می‌تواند به انعکاس این موضوع کمک شایانی کند. درباره واقعه سردشت تنها دو فیلم «چریکه بی دنگ» و «گلابی سیاه» توسط نرگس آبیار ساخته شد. سینمای ایران درباره بمباران شیمیایی حلبچه بهتر عمل کرد و فیلم‌هایی چون «عروس حلبچه»، «حکایت عاشقی» و آثار کوتاه و مستند درباره این واقعه ساخته شد اما بمباران شیمیایی سردشت از سینمای داستانی و بلند بی‌نصیب ماند. در این میان آثار کوتاه و مستند ساخته شده است که از میان آثار ساخته شده می‌توان به  «چریکه بی دنگ» و «گلابی سیاه» ساخته نرگس آبیار اشاره کرد.

«چریکه بی‌ دنگ» را از نگاه کودکان به این واقعه ساخته شد. کودکانی که هنوز هم از تبعات این جنایت بزرگ در حال رنج کشیدن هستند 

فیلم «گلابی سیاه» نیز به خود مردم و به دادگاهی که در کشور هلند برگزار شد و کشورهایی را که این سلاح شیمیایی را به صدام حسین دادند محکوم می‌کند، توجه داشته است.

واقعیت این است که آثار زیادی در سال‌های گذشته در این خصوص ساخته شده عمدتاً نگاه کلیشه‌ای نسبت به این جنایت داشتند اما امروز در مجامع بین‌المللی به ‌رغم همه جنایت‌هایی که در ارتباط با مردم کشورمان شده است، کشور ما را متهم جلوه می‌دهند و تصویری از ما به نمایش می‌گذارند که به دنبال ساخت بمب هسته‌ای هستیم!

در این شرایط که ما قربانیان زیادی در بمباران شیمیایی داشتیم، جای یک فیلم مناسب در خصوص حمله شیمیایی عراق به سردشت در سینمای ما خالی است.